Schaduwwerk

Hoe de schaduw wordt geboren

Elk jong kind kent vriendelijkheid, liefde en vrijgevigheid, maar hij uit ook woede, egoïsme en hebzucht. Deze emoties maken deel uit van onze menselijkheid. Maar als we opgroeien, gebeurt er iets. Eigenschappen die verband houden met ‘goed zijn’ worden geaccepteerd, terwijl andere die met ‘slecht zijn’ worden afgewezen.

We hebben allemaal fundamentele menselijke behoeften. Deze behoeften omvatten fysiologische behoeften, behoeften op het gebied van veiligheid en behoeften om erbij te horen.Deze behoeften zijn biologisch en instinctief.

Als kinderen kregen we, wanneer we bepaalde delen van onszelf uitten, negatieve signalen uit onze omgeving. Misschien werden we boos en kregen we een driftbui. Onze ouders berispten de uitbarsting en stuurden ons naar onze kamer. Of misschien handelden we brutaal, speels, spontaan of dwaas in ons eerste leerjaar. Onze leraar schaamde zich voor ons gebrek aan fatsoen voor de klas en zei dat we moesten gaan zitten. Telkens wanneer het gebeurde bedreigde het een van onze basisbehoeften. Zou de afkeuring van onze ouders onze veiligheid in gevaar brengen? Zou de afkeuring van onze leraren en klasgenoten onze behoefte om erbij te horen in gevaar brengen? We pasten ons gedrag aan om aan onze behoeften te voldoen en leerden ons aan te passen aan de buitenwereld.

Alle niet geaccepteerde of ontmoedigde delen van ons in de eerste 20 jaar van ons leven worden samengebundeld, uit het zicht geveegd (buiten ons bewuste bewustzijn).

Zoals dichter Robert Bly zegt in A Little Book of the Human Shadow, stopt het kind al deze ongewenste delen in een onzichtbare zak en sleept deze achter zich aan. 

Deze onderdrukking van ongewenste delen creëert wat psycholoog Carl Jung de persoonlijke schaduw noemde. 

Jung schrijft in Psychology and Alchemy: 

    “Er is geen licht zonder schaduw en geen psychische heelheid zonder imperfectie.”

 Elk deel dat we in ons verloochenen, keert zich tegen ons. De persoonlijke schaduw vertegenwoordigt een verzameling van deze verstoten delen.

Dus hier is het probleem: de schaduw kan op zichzelf werken zonder ons volledige bewustzijn. Het is alsof ons bewuste zelf op de automatische piloot gaat terwijl het onbewuste de controle overneemt. We doen dingen die we niet vrijwillig zouden doen en waar we later spijt van krijgen (als we het snappen). We zeggen dingen die we niet zouden zeggen. Onze gezichtsreacties drukken emoties uit die we niet bewust voelen.

 Onbewust blijven van de schaduw schaadt onze relaties met onze echtgenoten, familie en vrienden, en het zal zowel onze professionele relaties als onze leiderschapskwaliteiten beïnvloeden.

Wat gebeurt er als je je schaduw onderdrukt?

Dus wat gebeurt er met alle delen van onszelf die we uit het zicht vegen? 

Welke kwaliteiten we ook in onszelf ontkennen, we zien ze in anderen. In de psychologie heet dit projectie. Alles wat we in ons begraven, projecteren we op anderen.

 Als je bijvoorbeeld geïrriteerd raakt als iemand onbeleefd tegen je is, is het waarschijnlijk dat je je eigen ‘onbeschoftheid’ niet hebt ontwikkeld. Dit betekent niet dat de persoon niet onbeleefd tegen je is. Als onbeschoftheid echter niet in je schaduw zat, zou de onbeschoftheid van iemand anders je niet zo erg storen.

Dit proces gebeurt niet bewust. We zijn ons niet bewust van onze projecties.Onze ego’s gebruiken dit mechanisme om zichzelf te verdedigen – om te verdedigen hoe het zichzelf waarneemt. Onze valse identiteit van ‘goed’ zijn weerhoudt ons ervan om contact te maken met onze schaduw. Deze psychologische projecties vervormen de werkelijkheid en creëren een dikke grens tussen hoe we onszelf zien en hoe we ons in de werkelijkheid gedragen.